حرف گمشده دل

درست یه روز بارونی مثل امروز بود من و اون رو بروی هم شاید نگاههامون اجازه حرف زدن نمیداد تا اینکه اون اینجوری سکوت رو شیکوند«می دونی من فکر میکنم دو تا عاشق هیچ وقت نمیتونن چشم تو چشم هم به هم دیگه بگن که عاشق هم دیگن!!؟؟ » شاید اون موقع نفهمیدم چرا اما حالا که از اون دورم گاهی به این حرفش فکر میکنم .
اوایل فکر میکردم شاید به خاطر شرمی بود که داشتن هر دوشون شرم میکردن حرف دلشون رو بزنن اما امروز به یه چیز دیگه رسیدم شاید این موضوع به زمان های قدیم بر گرده زمانی که هنوز حرفی وجود نداشت ادم ها نمیتونستن از طریق حرف زدن منظورشون رو برسونن و زمانی که دو نفر به هم دل میدادن حرفی برای اون وجود نداشت .
بعد ها ادما برای بیان حس میان دو نفر این کلمه رو ابداع کردن (عشق) اما هنوز که هنوزه دل ها با یه بیان قوی تر چیزی رو در چشم ها جاری میکنن که زبان از گفتن اون قاصر .و من به این باور رسیدم در اون حالت (چشم در چشم هم دوختن)اگه زبان حرفی رو بیان کنه نشون داده که دلش هنوز «عاشق!» نشده